Momentem przełomowym dla decyzji o napisaniu tego listu była moja niedawna rozmowa z uczniem, który oznajmił mi, że słyszał w telewizji, że nauczyciele za 18 godzin pracy zarabiają 5000 zł Data publikacji: 16 września 2022 r. Karta Nauczyciela to tzw. pragmatyka służbowa, czyli ustawa w szczególny sposób regulująca sprawy dotyczące stosunku pracy oraz prawa i obowiązki osób wykonujących zawód nauczyciela. Ustawa ta nie jest jednak stosowana w pełnym zakresie do wszystkich nauczycieli. Szczególne ograniczenia dotyczą po uzgodnieniu z pracownikiem szkoły, na wniosek pracownika, na polecenie dyrektora. ustawa z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2022 r. poz. 1510) - art. 67 19, art. 67 20 (wejdą w życie 7 kwietnia 2023) 7 kwietnia 2023 r. wchodzą w życie nowe regulacje dotyczące pracy zdalnej. Czy do tego czasu każda szkoła musi przyjąć 2. Czas pracy pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy ustalają indywidualne umowy o pracę. § 28.1. Godziny rozpoczynania i kończenia pracy dla poszczególnych grup pracowników administracji i obsługi określone są w harmonogramie „Godziny pracy administracji i obsługi”. 2. Zobacz 5 odpowiedzi na pytanie: Nienawidzę szkoły co robić ? Systematyczne pobieranie treści, danych lub informacji z tej strony internetowej (web scraping), jak również eksploracja tekstu i danych (TDM) (w tym pobieranie i eksploracyjna analiza danych, indeksowanie stron internetowych, korzystanie z treści lub przeszukiwanie z pobieraniem baz danych), czy to przez roboty, web crawlers affair. thomas. frenda. + 16 więcej. # 5. Nie da się uciec przed miłością przez lights down low. 3.9K 203 7. Jest to lektura o dziewczynie i chłopaku, którzy są zupełnie z innych światów. Ona - córka bogatego przedsiębiorcy i matki, która w przeszłości była światowej sławy mod Temat: Zrezygnowałam z pracy w szkole! Mariusz Kowalczyk: Heh, faktycznie nauczyciele są strasznie zgryźliwi. Napisałem że nie lubie mojej pracy i zaraz jakies ataki i brak zrozumienia. Gdy zaczynałem pracę miałem na prawdę wiele zapału, pomysłów i ochoty do pracy. Jednak zetknęcie z rzeczywistością nie pozostawiło złudzeń. Nauczyciela zatrudnionego w prywatnej szkole na etacie obowiązują przepisy kodeksu pracy. To oznacza, że jego okres wypowiedzenia waha się w zależności od stażu od dwóch tygodni do trzech miesięcy. Jeśli pracuje na podstawie umowy-zlecenia, może stracić zatrudnienie z dnia na dzień. Podstawa prawna. Nienawidzę swojej pracy Zaloguj Współczuję ludziom bezrobotnym, którzy heroicznie poszukują pracy w naszym pięknym kraju, a potem jednak i tak muszą wyjechać za granicę :-( Grudniowa nowelizacja umożliwia też zatrudnienie do 31 sierpnia 2023 r. w szkole bez utraty świadczenia innego nauczyciela, niż polonista, jeżeli w dniu nawiązania z nim stosunku pracy do szkoły uczęszcza co najmniej jeden uczeń będący obywatelem Ukrainy, którego pobyt na terytorium Polski jest uznawany za legalny, a przybył na bd0fX. Kiedy jeszcze pracowałam w szkole, zarzewiem konfliktów była kwestia rozdziału ilości dyżurów nauczycieli w czasie przerw. Nauczyciele zastanawiali się, czy właściwie muszą dyżurować, czy dyrektor może ukarać pracownika za brak jego obecności w czasie przerwy w miejscu przez dyrektora wyznaczonym, w końcu jak się ma dyżurowanie nauczyciela na każdej przerwie do należnego jemu czasu odpoczynku. Sprawy związane z zachowaniem w szkole bezpieczeństwa i dyżurami reguluje ustawa o systemie oświaty (art. 39 ust. 1), stanowiąca iż dyrektor szkoły ma obowiązek zapewnić uczniom i nauczycielom bezpieczne i higieniczne warunki pracy. Właśnie w celu zapewnienia bezpieczeństwa wyznacza się dyżury nauczycieli podczas przerw. Pełnienie dyżuru w czasie przerwy międzylekcyjnej jest więc takim samym obowiązkiem nauczyciela, jak prowadzenie zajęć dydaktycznych, co wynika z art. 42 ust. 3 Karty Nauczyciela. Jest to czynność wynikająca z zadań statutowych szkoły. Wewnętrzne regulacje muszą jednak być zgodne z przywołanym rozporządzeniem i zostać umieszczone w statucie szkoły. Zgodnie z rozporządzeniem w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach uczniowie spędzają przerwy pod nadzorem nauczyciela (§ 14 ust. 1 rozporządzenia). Brak wykonywania obowiązku, jakim jest dyżurowanie w czasie przerw może być kwalifikowane jako naruszenie obowiązków, porządku i dyscypliny pracy. Gdy będzie to działanie notoryczne nauczyciel może ponieść odpowiedzialność dyscyplinarną, jak w przypadku uchybienia godności zawodu nauczyciela lub obowiązkom nauczycielskim (art. 75 ust. 1 Karta Nauczyciela). Kara dyscyplinarna nie jest wymierzana przez dyrektora szkoły, ale przez komisję dyscyplinarną. Opracowując harmonogram poszczególnych dyżurów dyrektor powinien wziąć pod uwagę warunki przybycia nauczyciela na dyżur. Sprawą oczywistą jest, że nauczyciel nie rozpocznie dyżuru punktualnie, jeśli po zakończonej lekcji będzie musiał przybyć na niego maszerując przez pół szkoły, czekać na uczniów, zanim po lekcji wf-u się ubiorą, czy po lekcji biologii posprzątają pomoce laboratoryjne. Tacy nauczyciele powinni mieć przydzielone do dyżurowania takie miejsca, aby mogli ten dyżur pełnić w sposób optymalny. Czy jednak nauczyciel ma prawo do własnej przerwy, choćby na zjedzenie śniadania? Tak! art. 134 Kodeksu pracy, stanowiący o 15-minutowej przerwie w pracy, wliczanej do czasu pracy, jeżeli dobowy wymiar czasu pracy wynosi co najmniej 6 godzin, ma zastosowanie również do nauczycieli. Kwestia ta nie została uregulowana w Karcie Nauczyciela, stąd należy sięgnąć do Kodeksu pracy (art. 91 c KN). Dyżury nauczycieli sprawowane są w ramach czasu pracy nauczyciela, wynikającego z art. 42 ust. 2 KN. O dokładnej organizacji dyżurów i częstotliwości ich pełnienia przez poszczególnych nauczycieli decyduje dyrektor szkoły. Harmonogram dyżurów dla każdego z nauczycieli musi uwzględniać 15 minutową przerwę w pracy nauczycieli, których dobowy wymiar czasu pracy wynosi co najmniej 6 godzin. Dodatkowo w każdej placówce winien funkcjonować regulamin przydzielania i realizowania dyżurów, aby było to dokonywane w sposób jak najbardziej przejrzysty i równy wobec wszystkich nauczycieli. Otagowane jako: dyżur, dyżury nauczyciela, podstawa prawna dyżurów, rozporządzenie o dyżurach, zasady dyżurowania Podstawówka była prosta, zawsze miałam dobre oceny, nie musiałam się uczyć wcale. Miałam koleżanki, byłam radosna. W gimnazjum jednak trochę się to zmieniło. Trzeba się było trochę pouczyć, ale zawsze udawało mi się jednak "prześlizgnąć" do następnej klasy. Miałam przeważnie 3 i 4. W gimnazjum poznałam moją przyjaciółkę, z którą pokłóciłam się na przełomie 2 i 3 klasy, wtedy zupełnie zamknęłam się w sobie. Zachorowałam na depresję i moje stany lękowe nie dawały mi spokoju, doszło też w końcu i OCD. Przez ten czas byłam oderwana od rzeczywistości, życie to był koszmar. Pod koniec gimnazjum zaczęłam brać leki. Mój stan się poprawił, otworzyłam się na ludzi, wydawało mi się, że jak pójdę do liceum to będzie podobnie. Jednak bardzo się myliłam :(( Od pierwszego dnia w nowej szkole do nikogo się nie odzywałam, kontakt z ludźmi sprawiał mi dyskomfort, wydawał się odrzucającym konceptem. Wolałam zamknąć się w swojej głowie, wziąć telefon i na przerwach siedzieć sama w swoim małym świecie. Wracając do tematu nauki nie wiem dlaczego zupełnie nie potrafię się zebrac by cokolwiek robić. Zwykłe umycie sie jest dla mnie wyczynem, posprzatnie w domu, zrobienie kanapki. Najchętniej cały dzień bym leżała/spała/przeglądała internet. To samo jest z nauką. Nie potrafię tego zebrać do kupy i pogodzić ze sobą. Materiału jest strasznie dużo a ja mam zero motywacji by się za to wziąć. Na semestr mam jedynkę z CZTERECH przedmiotów i trzy z nich muszę poprawić. Jednak kiedy wreszcie uczę się, staram, a później i tak dostaję jedynkę to mam ochote to wszystko pie**olić. Bardzo długo zajmuje mi się zebranie się do nauki, to samo jest ze zrobieniem pracy domowej. Mam pamięć złotej rybki i tyle sprawdzianów/dat ucieka mi po prostu z głowy. Moja mama się martwi i ciągle narzeka, że się nie uczę, że zaprzepaszczam swoją przyszłość. Jeśli już wezmę się za naukę to właśnie dla niej. Mam dużo planów na przyszłość. Na szczęście nie jestem tym typem osoby, która nie wie co ze sobą zrobić. Bardzo chciałabym ukończyć koreanistykę i później związać swoją przyszłość z tym krajem, wykonywać jakiś ciekawy zawód, który pozwoli mi podróżować np stewardessa. W obliczu tych wszystkich małych marzeń boję się, że nie skończę liceum, zawiodę swoją mamę i przede wszystkim spędzę pewnie życie na kasie w biedronce. Odkąd byłam mała powtarzano mi, że jestem ponadprzeciętnie inteligentna i najlepsza i przez to teraz czuję się jak debil bo nie potrafię wziąć swojego życia za rogi. Nie wiem co mi jest nie mam motywacji do niczego. Wiele razy myślałam żeby skończyć ze sobą, ale ja nie chcę umierać, ja po prostu nie chcę żyć. M, 15 lat. Nie cierpisz swojej pracy? Na samą myśl o tym, że masz znów do niej iść od rana robi ci się niedobrze lub zaczyna boleć cię brzuch? Masz inne objawy somatyczne, które mówią ci, że z twoją pracą coś jest nie tak? Twoje dzieci codziennie chowają się przed tobą po kątach, bo tatuś od poniedziałku do piątku jest sfrustrowanym, wrzeszczącym tatusiem? Czasem niestety bywa tak, że pracujemy w miejscu, którego strasznie nie lubimy. Oczywiście najprościej jest się zwolnić, ale wtedy pozostaje pytanie, czy lepiej wrzeszczeć na dzieci, ale dać im jeść, czy też być łagodnym jak baranek ojcem, którego dzieci mają niedowagę. Jedno jest pewne. Pozostawienie status quo, na pewno odbije się niekorzystnie na nas i naszej rodzinie. Co zatem można robić, a czego nie robić, kiedy nienawidzi się swoje pracy? Co robić? Zastanów się, co przeszkadza ci w twojej pracy Może pracujesz poniżej swoich kwalifikacji, a może to współpracownicy powodują, że każdy dzień w pracy jest katorgą. Za mało zarabiasz czy Twój szef to psychopata? Określenie tego, co konkretnie przeszkadza ci w twojej pracy pomoże ci w określeniu tego, czy możesz coś z tym zrobić (np. poprosić o podwyżkę, przenieść się do innego działu, spróbować nawiązać lepsze kontakty z pracownikami), czy też sytuacja jest na tyle beznadziejna, że nie da się jej naprawić (np. jesteś socjologiem, a stoisz za barem; twój szef na pewno nie da ci podwyżki, bo już to zakomunikował; wykonujesz pracę która cię kompletnie nie interesuje). Zacznij działać Jeśli po analizie sytuacji nie widzisz szans na zmianę sytuacji w pracy w której pracujesz, rozejrzyj się za nową pracą. Większość osób, mimo narzekania i męczenia się, tkwi w miejscu, nie podejmując działań które mogły pomóc im zmienić pracę. Uświadom sobie, że sytuacja sama się nie rozwiąże – zacznij szukać nowej pracy, zadbaj o swój wizerunek, porozmawiaj ze znajomymi. Postaraj się zdystansować Znajdź sobie jakieś nowe hobby, które po pracy pozwoli ci się zrelaksować; spróbuj zastosować jedną ze strategii radzenia sobie ze stresem; zastanów się kiedy przenosisz sytuację z pracy na życie prywatne i postaraj się odcinać od pracy po wyjściu z biura. To oczywiście nie jest proste, ale możliwe. Czego nie robić? Nie narzekaj Twoje narzekania – czy to w domu, czy do współpracowników jedynie pogarszają sytuację. Coraz bardziej skupiasz się przez to na tym, że ci źle, coraz mocniej wiążesz się z myśleniem typu „jestem beznadziejny, może życie jest do bani”. Ciągłe narzekanie nie poprawi sytuacji, a może wpędzić cię w depresje, lub doprowadzić do utraty pracy. Nie stosuj nieefektywnych pocieszeń Frustracja i stres prowadzą do wynajdywania sposobów na radzenie sobie. Niestety, często te metody są dla nas bardzo zdradliwe – zakupoholicy, hazardziści – to osoby które często nie radzą sobie ze stresem w codziennym życiu. Ich uzależnienie, daje im wytchnienie – zastanów się więc jakie są twoje metody na odreagowanie. Może rzeczywiście pocieszasz się wędrówkami po centrum handlowym lub zbyt często bywasz na piwie? (Paradoksalnie, zakupoholikami często stają się osoby, które mają poczucie, że zbyt mało zarabiają). Nie martw się na zapas Nie marnuj czasu na martwienie się. Badania statystyczne mówią że w zaledwie 4 sytuacjach na 100, martwienie się ma sens. Odsiej te, które sensu nie mają i przestań się martwić. Nie mów „nienawidzę swojej pracy” Nie dość, że sam fundujesz sobie obniżenie nastroju, to jeszcze coraz trudniej jest ci przez takie podejście znaleźć plusy twojej aktualnej pracy. Obiecaj sobie, że za każdym razem, kiedy zdarzy ci się pomyśleć o tym jak bardzo twoja praca ci przeszkadza, zrobisz coś aby zmienić tą sytuację- np. sprawdzisz oferty pracy, uzupełnisz, CV, wyślesz jedno CV. (Czasem to jedno CV, może zrobić różnicę…) źródło: